Helaas heeft hij de ellenlange procedure niet kunnen afwachten.

Geachte heer Oosterhoff,
Met zwaar gemoed bleef ik kijken naar de uitzending van Op1 waarin u en de moeder van Milou het
verhaal mochten doen over de wens van Milou om niet meer te willen leven. De uitzending met de
drie moeders heb ik indertijd niet bekeken, ik was bang dat ik dan door verdriet overmand zou
worden, omdat mijn zoon tot mijn grote verdriet wel in eenzaamheid in een auto het water is
ingereden om een eind aan zijn leven te maken, omdat bij mij wel de politie aan de deur kwam en ik
“afscheid mocht nemen” in een mortuarium van mijn zoon die niets meer terug kon zeggen. Ik deed
het met een brief.
“Lieve mama, als je dit leest, ben ik er niet meer…”.

Ook mijn eerste reactie was, toen mijn zoon over euthanasie begon, “ik heb jou het leven gegeven,
ik kan toch niet gaan helpen om het je af te nemen”, maar al heel snel veranderde dat in: “Ik ga naast
je staan.” Helaas heeft hij de ellenlange procedure niet kunnen afwachten.
Dus dank u wel en ook dank aan de moeder die zo moedig haar verhaal heeft gedaan. Ik hoop dat dit
het effect zal hebben dat hiermee wordt beoogd.

Met een vriendelijke groet,
Jeannette de Brouwer
Deventer