Laat me Gaan is het eerste boek ter wereld waarin ook patiënten met een psychische aandoening aan het woord komen over hun wens tot euthanasie. Op woensdag 13 september krijgt minister Ernst Kuipers (VWS) het eerste exemplaar.
Theo Broekman kijkt in zijn boek terug op zijn leven met de bipolaire stoornis en zijn strijd met voortdurende depressies en gedachten over zelfdoding. De
Nu laat ik los is de titel van het dagboek dat Eelco van Gelderen bijhield tijdens zijn weg naar euthanasie vanwege psychische lijden. Hij beschrijft daarin
‘Mijn eerste euthanasie’geeft een intieme inkijk in het werk van artsen. Auteur en praktisch filosoof Wendy Tollenaar interviewde achttien artsen voor haar boek. Zij vertellen
Dat psychisch lijden zijn tol kan eisen blijkt alleen al uit de Nederlandse euthanasiewet. Die maakt geen onderscheid tussen somatisch of psychisch lijden. Ook psychisch
Wil je graag op de hoogte blijven van onze activiteiten? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
"*" geeft vereiste velden aan
Eén reactie
ik heb zitten huilen achter de pc. De (h)erkenning.
Eerst het akelige artikel in het DvhN door psychiaters die je willen dwingen te leven. Waarom? Zijn ze zelf bang voor de dood of dat het lijden besmettelijk is? Of iemand lijdt is persoonlijk, dat mag je niet voor een ander bepalen.
Vandaag gelukkig Menno Oosterhoff in dezelfde krant en zo ontdekte ik de stichting Kea. Hoera, een plek waar je niet wordt afgewezen om je gedachten of wens.
Ook bij mij geen verbetering, maar verergering door de trajecten waar ik dacht hulp te krijgen. Conclusie: het ligt allemaal aan jezelf, het is jouw schuld dat je niet lekker in je vel zit. En ik geloofde het eerst ook nog!
Ik heb nog geen suïcide poging gedaan en zit ook nog niet in een euthanasietraject, maar wat zou het fijn zijn om een manier/middel te weten om rustig te kunnen sterven. Het eiland Kea zou ideaal zijn. Maar dan liefst zonder te moeten reizen, want de deur uitgaan is al belastend voor mij.
Omdat ik weet dat het voor de meeste mensen een te beladen onderwerp is, praat ik er nauwelijks over. En dan eerder in algemene termen dan dat het betrekking heeft op mij.
Nu wil ik soms dood, maar heb ook nog hoop op “beter” leven, dat het me toch nog lukt om er iets van te maken. En dan niet alleen voor mens en dieren die ik verzorg, maar ook voor mezelf, zodat het gemakkelijker wordt om de dag door te komen. Nu is de verzorging een reden, maar ook een last om mee te leven. Stel dat de dierbaren dood zijn, wil ik dan ook dood, of wordt het leven “lichter”? In mijn achterhoofd zit het zinnetje dat je met een reden op aarde bent, dus “afmaken waar je aan begonnen bent”. Nu is “afmaken” nog verder leven. “Straks” het leven bewust beëindigen?
Lezen op deze website heeft me goed gedaan. Te weten dat het sommigen gelukt is om euthanasie te krijgen geeft hoop, maar of het traject mogelijk is en of ik dat t.z.t. kan afwachten? Ik weet het niet.
Wel vraag ik me af waarom je jezelf niet zou mogen doden, zonder overlast voor anderen. Dat er mensen verdrietig kunnen zijn, komt bij elk overlijden voor; dat noem ik geen overlast. Als mensen zich schuldig zouden voelen vanwege mijn actie, dan is dat jammer, maar voor mij geen reden om door te leven.
Waarom wel acceptatie van alle oorlogs- en rampendoden en niet van de eigen wens? Waarom mag je je wel doodeten aan allerlei ongezond voedsel, maar niet gezond leven en zelf bewust kiezen voor de dood? Waarom gedwongen te worden tot trajecten en verzorging waar allerlei wachtlijsten zijn en “ze” eigenlijk blij zouden moeten zijn met liefdevol einde?
Dank voor de stichting.