Eén van de zorgvuldigheidseisen voor euthanasie volgens de wet is het feit dat er sprake moet
zijn van ondraaglijk lijden. Maar ja, wat is dat dan? Dat ondraaglijk lijden? Bij een lichamelijke
ziekte is die vraag makkelijker te beantwoorden want dat heeft vaak te maken met pijn en
lichamelijke pijn vinden we nog een soort van meetbaar.
Maar wie zegt dat ondraaglijk psychisch lijden geen pijn doet? Voor mij voelt het als het hebben
van een open hart waar voortdurend zoutzuur in wordt gegoten door dingen die passeren.
Dat kan om grote dingen gaan in het kleine leventje dat ik nog kan lijden door alle
belemmeringen. Een groot ding is bijvoorbeeld het afhaken van de laatste sociale contacten die
ik met man en macht heb getracht te onderhouden. Want mijn karakterknakjes zijn voor mij
een fulltime job Karakterknakjes is mijn benaming voor de diagnoses die mij zijn toegekend. Ik
heb het daarin heel beperkt gehouden want ik heb er maar twee maar in mijn geval zijn die
maar twee dus wel voldoende om mijn leven geregeld wat minder florissant te laten verlopen
(lees: geheel te ontregelen).
Voor normale mensen is het verliezen van vriendschappen denk ik ook niet leuk. Echter, in
mijn geval voelt dat alsof iemand vergeten is die kraan met zoutzuur “even” dicht te draaien. En
vervolgens gaat die “iemand” dan lekker op cruise voor een maand of drie.
Kleine dingen kunnen één van de vele lichamelijke klachten zijn die ik ook cadeau heb
gekregen. Buikpijn waar ik bijna of soms helemaal flauw van val of verlammingsverschijnselen
ten gevolge van de enorme psychische stress. Maar goed, ik heb dus ‘maar’ een euthanasie ‘CV’
van slechts twee karakterknakjes. Is dat ondraaglijk genoeg? Of moet er sprake zijn van een
waslijst? Die indruk heb ik wel.
Moet een terminale kankerpatiënt met een euthanasiewens ook bij de cardioloog en longarts
lopen? Ik dacht het niet.
Maar goed, dit alles is nog steeds geen antwoord op de vraag wat dan dat ondraaglijke precies is
in geval van psychisch lijden. Die vraag beantwoorden is niet zo simpel. Er spelen zoveel
factoren in mee. De draagkracht van diegene bijvoorbeeld.
Dus wanneer iets als ondraaglijk wordt bestempeld is dat erg persoonsgebonden.
Indien een patiënt het lijden als ondraaglijk ervaart, is dat voor diegene de waarheid en het is
dan als behandelaar echt extreem belangrijk om te luisteren.
En ik bedoel dan ook écht luisteren. Niet alleen maar aanhoren en ondertussen nog bezig zijn
met dat appje wat je nog moet beantwoorden. Durf je hart open te stellen voor het lijden van
degene die tegenover je zit. Een druppel zoutzuur te ervaren. En ja, dat vraagt moed en
inlevingsvermogen van een behandelaar. Als écht luisteren je als behandelaar al zoveel moeite
kost, realiseer je dan hoe ondraaglijk die alledaagse stroom zoutzuur voor patiënten is..