Natasja de Jong (31) grootste wens is een humaan einde aan haar leven, maar de weg daarheen blijkt eenzaam en eindeloos. Om inzicht te geven in haar persoonlijke strijd én om anderen te helpen, heeft ze haar hele traject aan het papier toevertrouwd. Het resultaat is een even openhartig als confronterend boek. Laat me gaan als de bomen bloeien verschijnt in april, nadat Natasja’s doodswens – hopelijk – is ingewilligd. Psychiater Menno Oosterhoff schreef het voorwoord.
Natasja wil dood. Dat wil ze al heel lang, maar ze is bang dat het haar niet gegund is op een humane manier afscheid te nemen van het leven. Ze meldt zich aan bij het Expertisecentrum Euthanasie. Een emotioneel zwaar proces met vooral veel dalen.
‘Ik weet dat ik niet de enige ben die niet wil leven. Dus ik schrijf dit boek voor hen, die net als ik, niets liever willen dan morgen niet meer wakker worden. Omdat ik hoop dat zij zich minder eenzaam zullen voelen als ze mijn verhaal lezen. Want een eenzaam traject is het.
Ik schrijf dit boek ook voor degenen die in hun werk te maken krijgen met dit onderwerp. Ik schrijf het voor mensen die een dierbare hebben met eenzelfde wens als ik.
Ik wil mijn euthanasietraject delen, ik wil je vertellen over het afschuwelijke wachten en over de tegenstrijdigheid van het moeten vechten voor je dood. Erover vertellen en schrijven maakt mij minder eenzaam. Als ik ook maar een ander iemand zich minder eenzaam kan laten voelen of iemand meer begrip kan laten krijgen, dan is mijn missie geslaagd.’
Haar boek Laat me gaan als de bomen bloeien verschijnt in april bij Uitgeverij Donkigotte, als haar hopelijk haar ultieme wens gegund is en zij er niet meer is. Op die manier kan haar verhaal zo volledig mogelijk worden verteld.
‘Ik wil je meenemen in mijn wereld. Het zal allicht als een ongemakkelijke wereld voor je voelen, als jij zelf juist graag wilt leven. Het is namelijk een wereld waarin ik niet wil leven of kan bestaan. Mijn wens om te sterven is iets anders dan depressieve suïcidaliteit. Ik ben bekend met beide, maar ik zal je uitleggen dat het echt iets anders is. Ik wil dood mogen, op een menswaardige manier; ik wil euthanasie uit de doodgezwegen verdomhoek halen; ik wil van de daken schreeuwen dat ik dood wil, hoewel ik dat toch lange tijd niet deed. Ik wil dat in de hoop dat niemand zich meer zo eenzaam hoeft te voelen als ik tijdens dit proces.
Geloof me, ik heb mijn best gedaan. Ik heb het geprobeerd. Maar ik kán het niet, leven. Daar hoef je niet om in paniek te raken. Laat mij gaan.’
