Nadat ik had besloten dat ik de deur van het euthanasietraject niet langer gesloten kon houden, heb ik hierover een gesprek gevoerd met mijn behandelaar. Mijn behandelaar zou mijn verzoek niet in behandeling kunnen nemen aangezien ze geen psychiater is. Sowieso heb ik gedurende mijn GGZ-loopbaan wonderbaarlijk genoeg eigenlijk maar sporadisch contact gehad met een psychiater. Ik slikte geen medicatie en bij de grote instellingen waar ik in behandeling was, is contact met de psychiater toch voornamelijk een medicamenteus consult. Daarentegen heb ik wel talloze psychologen, en nog veel meer sociotherapeuten voorbij zien komen.
Voor mij maakt het werkelijk niet uit wat voor functie de persoon heeft die ik tegenover me heb, als ik me maar veilig voel. Echter, voor bepaalde zaken heb je wel mensen in een specifieke functie nodig. Mijn behandelaar is psychotherapeut en kan het dus wel met mij hebben over mijn wens, maar ze kan het verzoek niet in behandeling nemen aangezien ze dus geen psychiater is (net als dat ze mij ook geen medicatie zou kunnen voorschrijven). Omdat ik geen psychiater heb waarmee ik een echte band heb, heb ik mijn verzoek dus ingediend bij het Expertisecentrum Euthanasie (EE). Ik heb daar al een eerste afwijzing gehad via een brief, een aantal maanden na het indienen van mijn verzoek. Die afwijzing is inmiddels zo’n jaar geleden. In die brief stond dat er volgens mijn behandelaren nog behandelopties waren.
Uiteindelijk kwam ik daar niet voor in aanmerking, en dat was al bekend tegen de tijd dat ik de afwijzing kreeg. Nadat ik die brief had ontvangen, heb ik dan ook vrij snel weer contact gezocht met het EE omdat in de brief stond dat ik contact mocht opnemen indien deze behandeling niet het gewenste effect zou hebben gehad. Aangezien die behandeling dus nooit plaats zou vinden, hoopte ik destijds dat ze mijn dossier nu wel echt in behandeling zouden nemen. Maar er liep inmiddels ook een diagnostisch onderzoek waarvan de uitslag net twee dagen bekend was alvorens het EE contact met mij opnam. Aangezien er een nieuwe diagnose was gesteld, was ook dit reden om mijn verzoek nog niet in behandeling te nemen. Immers, die diagnose zou eerst behandeld moeten worden.
Jammer genoeg is daar maar heel summier behandeling voor te vinden. Ik had in overleg met mijn behandelaar besloten tot het laten doen van diagnostiek omdat ik na al mijn behandelingen nog steeds niet het gewenste resultaat had. Kwam dit doordat er meer, of iets anders speelde, of kwam dit doordat ik gewoon niet te behandelen was, té ziek was? Toen het EE mijn verzoek vanwege de diagnostiek wederom niet in behandeling nam, baalde ik echter flink dat ik die diagnostiek überhaupt had laten doen. Inmiddels krijg ik behandeling passend bij de gestelde diagnose. Helaas vergt behandeling van deze diagnose veel tijd en veel energie, en na jaren van behandeling is er ook zeker sprake van een bepaalde uitputting. Dit was voor mij dan ook de reden nu wederom het EE te benaderen.
Toen ik hierover sprak met mijn behandelaar, hield zij me een harde maar terechte spiegel voor. Onderdeel van de problematiek waar ik mee kamp, is het feit dat er sprake is van weinig tot geen consistentie in mij als persoon en in mijn denken. Dit maakt de allerkleinste keuze al tot een hels karwei, en geloof mij: dat maakt je dagen tot een grote uitputtingsslag als je bedenkt waar je allemaal keuzes over maakt. Vele keuzes gaan voor mensen vrijwel geheel automatisch maar in mijn geval is dat niet zo. Dit maakt ook dat er dus geen consistente doodswens is. Natuurlijk mag er enige ambivalentie zijn maar in mijn geval kan het letterlijk alle kanten uit. Het is niet alleen zwart-wit, maar alle kleuren van de regenboog. Nu het EE benaderen met dit gegeven gaat geheid tot een teleurstelling leiden. Mijn behandelaar heeft me gezegd naast me te willen staan maar hield me daarom dus wel de spiegel voor. Ook omdat ze me wil beschermen tegen een volgende teleurstelling.