Ondanks dat het nog echt een taboe lijkt te zijn, is het onderwerp euthanasie bij psychische aandoeningen de laatste tijd meer in de media geweest. Regelmatig ook met persoonlijke ervaringen van ofwel nabestaanden ofwel mensen die euthanasie verleend krijgen op termijn.
Eigenlijk lees je in alle verhalen ook wel over de weg in de psychiatrie die die mensen hebben afgelegd. Vaak lees ik dan over crisisopnames en ook wel vaak over pogingen tot suïcide. Vaak lees ik wel een zin vergelijkbaar als: Als zij geen euthanasie verleend had gekregen of krijgt, zou zij overgegaan zijn of gaat zij over tot suïcide. Hierdoor ben ik ook over mijn eigen mogelijke euthanasiewens gaan nadenken.
Ik heb nooit crisisopnames gehad en zelf ook nooit een poging tot suïcide gedaan. Ik heb ook geen doodswens. Echter, ik ervaar het meer als misschien ook geen wens hebben om te leven of eigenlijk nog meer als een wens voor een einde aan dit lijden dus geen wens voor dít leven zoals het nu is. Maar lijd ik dan wel erg genoeg om over euthanasie na te denken?
Ik stelde mezelf de vraag wat er zou gebeuren als ik geen euthanasie verleend zou krijgen. Zou ik dan overgaan tot suïcide? Ik hoefde daarin niet over het antwoord na te denken: Nee ik zou niet overgaan tot suïcide. Daarom vind ik de verhalen in de media soms wel ingewikkeld. Voor mezelf heb ik al heel erg moeite te mogen erkennen dat ik zou lijden. Elke keer als ik dit woord typ in mijn column, ben ik bang dat ik het overdrijf. Ja, ik vind het leven niet makkelijk en als ik mensen ontmoet zeg ik altijd maar dat mijn leven er een beetje anders uit heeft gezien dan gemiddeld en dat ik al wat meer in mijn rugzak heb verzameld dan iemand gemiddeld van mijn leeftijd (hopelijk) heeft. Ik denk zelf altijd het kan altijd erger, en het lezen van dergelijke verhalen zorgt bij mij vaak voor een bevestiging van deze gedachte.
Eigenlijk krijg ik hierdoor het gevoel nog niet genoeg te hebben geleden. Dat vooruitzicht maakt me vaak angstig. Immers, ik vind de dagen nu al zo ingewikkeld en hoe meer ik probeer me toe te leggen op mijn behandeling, hoe moeilijker het leven ook anderzijds lijkt te worden. Ik weet dat men zegt dat dit tijdelijk is, maar ik word steeds angstiger dat de put onuitputtelijk diep is.
Het feit dat ik geen suïcidepogingen of -gedachten heb, maakt het voor mij soms nog beangstigender. Het voelt als vastzitten in een impasse waar ik onmogelijk uit kan komen. Steeds meer word ik bang dat het een eeuwigdurende strijd zal worden. Waarschijnlijk nog steeds niet met crisisopname na crisisopname, en ook niet met pogingen tot suïcide. Dit zijn allemaal uitingen van totale wanhoop en niet meer kunnen. In mijn geval leeft misschien wel dezelfde wanhoop en het niet meer kunnen, maar ik zit er intern aan vastgeketend en verbind er geen zichtbare daden aan.
Telt mijn lijden dan eigenlijk wel? Of moet ik daarvoor nog veel dieper die put in? Zit ik dan wel op hetzelfde level als de mensen die inderdaad euthanasie verleend hebben gekregen of stel ik me aan en moet ik ‘gewoon nog even volhouden’?