Op het moment dat je last hebt van psychische klachten, heeft dit invloed op het verloop van je
leven. Psychische klachten maken dat je minder ruimte hebt voor andere dingen. Ondanks dat
het vaak voor buitenstaanders dingen zijn die ze zich niet kunnen voorstellen, zijn het voor
degene die eraan lijdt dusdanige dingen waar ze niet ‘even’ of ‘gewoon’ overheen kunnen
stappen. Zo kan iemand met bijvoorbeeld een angststoornis niet “gewoon” even bedenken dat
zijn of haar angst irreëel is (bijvoorbeeld voor kleine ruimtes in geval van claustrofobie), kan
iemand met een depressie niet ‘gewoon’ even optimistisch denken, iemand met dwang niet
‘gewoon’ even die handelingen laten en iemand met een eetstoornis niet ‘gewoon normaal’ met
eten omgaan. Psychische aandoeningen nemen tijd in beslag. En tijd is iets wat maar één keer
benut kan worden. Elke seconde, elke minuut, elk uur, elke dag, elke week, elke maand en elk
jaar gaan maar één keer voorbij. Een deel van psychisch lijden is denk ik het gevolg van de
rouw om dat wat niet is geweest maar je wel heel graag had gewild. Tijd die is opgegaan aan je
psychische aandoening(en) maar niet aan de ‘normale’ dingen van het leven.
Als ik voor mezelf spreek is dit iets waar ik dagelijks mee struggle. Op de doordeweekse dagen
loop ik dagelijks wel aan tegen het feit dat ik geen baan heb omdat het simpelweg niet gaat met
mijn hoofd. De psychische aandoeningen waar ik mee te dealen heb maken dat dat al een baan
op zich is. Desondanks had ik heel graag een baan willen hebben. Niet alleen vanwege het feit
dat ik enigszins streberig van aard ben maar eigenlijk om heel andere redenen dan het behalen
van een bepaalde status. Ten eerste doe je op werk vaak sociale contacten op. Je legt
connecties. Weliswaar in je vakgebied en niet privé maar het lijdt soms ook tot contacten privé.
Daarnaast kiezen mensen over het algemeen voor een baan die ze leuk vinden en waar ze
affiniteit mee hebben. Psychische aandoeningen leggen moeilijk contacten, zijn niet leuk én
NIET vrijwillig gekozen. Wat had ik graag ook gewoon in staat willen zijn een baan te hebben.
Echter, mijn psychische aandoeningen zijn meer dan een fulltime baan op zich. Psychische
aandoeningen kennen namelijk geen weekenden, geen vakantie en (voor mij nog niet aan de
orde) maar op den duur ook geen pensioen. Doordat psychische aandoeningen geen contacten
leggen, is de kans op het krijgen van een relatie ook aanzienlijk kleiner. Zonder relatie is het
toch ook behoorlijk lastig een gezinnetje te stichten (hoewel tegenwoordig niet onmogelijk maar
als een baan al teveel is, is de zorg voor een kindje dat helemaal). Al met al, een heleboel
dingen waar ik niet toe in staat ben maar die ik eigenlijk wel graag had gewild. Want wat had ik
nog liever dan een baan, een gezinnetje gesticht. Linksom of rechtsom wordt ik hier dagelijks
mee geconfronteerd. Zowel in mijn directe omgeving als van verder af, bijvoorbeeld in de
supermarkt. Los van dat wat het leven in mijn rugzak heeft gestopt en wat ik soms al te zwaar
vind om te dragen, maar dat met man en macht probeer te blijven dragen, komen deze
bakstenen er ook bij. Ik ben nog maar begin dertig maar die rugzak voelt met alles bij elkaar als
een bejaardentehuis gevuld met meerdere tachtigjarigen.