Momenteel heb ik nog een behandeling lopen. Die behandeling verloopt niet helemaal van een leien
dakje. Ik heb twee diagnoses die, zoals ik het altijd noem, elkaar ‘bijten’ binnen de Ggz. Dit is het
eeuwige kip-en-ei-verhaal. De ene poli zegt dat ik eerst met de andere problematiek aan de slag
moet en vice versa. Jaren heb ik daardoor niet de behandeling gekregen die wel wenselijk was
geweest. Op dit moment worden de behandelingen wel gecombineerd. Daarbij wel meegenomen
dat dit puur komt omdat ik een behandelaar heb die zo dapper is geweest om op te staan en het aan
te gaan.
Aan motivatie heeft het mij nooit ontbroken denk ik en toen ik echt niet meer wist waar te zoeken,
ben ik zo brutaal geweest haar te mailen. Niet met de vraag of zij mij in behandeling wilde en kon
nemen maar met name voor advies. Dat vergde behoorlijk wat moed maar dat heeft dus wel zijn
vruchten afgeworpen. Ik ben nu al anderhalf jaar bij haar bovenregionaal in behandeling en dat
brengt beperkingen met zich mee. Onder andere dat de behandeling niet opgeschaald kan worden
terwijl dat wel wenselijk zou zijn. Ik probeer alles op alles te zetten om deze behandeling te laten
slagen want ik wil niets liever dan dat het leven voor mij beter te dragen zal worden en ik de stap tot
euthanasie niet zal hoeven zetten.
In mijn geval is er sprake van een enorme wens om te leven maar lijk ik het leven niet aan te kunnen.
De afgelopen weken is dat gevoel in een sneltreinvaart toegenomen. Iets waar ik zelf ook nog van
kan schrikken. Steeds meer bekruipt me de panische angst dat het me misschien wel nooit zal lukken
en op het moment dat ik me dat realiseer, raak ik alleen maar meer in paniek.
De afgelopen weken was het onrustig binnen mijn behandeling. Dit had te maken met vakanties,
persoonlijke omstandigheden van een behandelaar en het vertrek van een andere behandelaar.
Voordat gedacht wordt dat ik heel veel behandelaren heb, dat is niet het geval. Ik loop op twee poli’s
en heb bij beiden een behandelaar waarbij er dus ééntje vertrekt. Voor mij is vertrouwen sowieso al
een enorm ding en het feit dat een behandelaar vertrekt maakt dat mijn gehele behandeling heel
wankel voelt.
In het dagelijks leven wordt steeds meer duidelijk dat ik daar niet voor gemaakt lijk te zijn. Het
aanschaffen van spullen voor mezelf is op zijn zachtst gezegd heel ingewikkeld. Een heleboel
uitgaven (de leuke dingen) laat ik al heel lang zitten en voor het hoogst noodzakelijke (eten en
drinken), heb ik de hulp van mijn moeder nodig. Het voelt beschamend om te zeggen met mijn 35
jaar dat ik niet eens in staat ben zelf boodschappen te doen. Niet omdat ik het optisch niet zou
kunnen, maar de strijd in mijn hoofd maakt het onmogelijk. Aangezien eten en drinken wel dagelijks
dient te gebeuren, wordt ik dus een aantal keren per week geconfronteerd met het feit dat ik niet in
staat ben dit zelf te doen.
De druppel de afgelopen weken was dat mijn moeder ziek was. Dat gebeurt zeer zelden maar ik kon
dus niet op haar terugvallen. Doordat ik al jaren kamp met psychische problematiek is mijn sociale
netwerk tot nul gekrompen naast mijn moeder, broertjes en schoonzusjes. Voor het eerst werd
duidelijk hoe slecht ik mezelf eigenlijk kon redden. Of eigenlijk dat ik mezelf niet kon redden. Niet
zonder mijn moeder en ook niet zonder de steun van mijn behandelaren en die realisatie doet enorm
veel pijn. Aan de buitenkant is het overigens niet te zien. Ik verschijn overal keurig verzorgd maar
vraag me niet hoe ik dat voor elkaar moet krijgen. Dat is meer dan een dagtaak op zichzelf. Als ik
ergens een hekel aan heb, is het om afhankelijk te zijn van anderen (want die zijn in mijn ogen niet te
vertrouwen) maar
ik ben dus wel enorm afhankelijk van anderen en dat vind ik vreselijk.