Mijn aanmelding bij het Expertisecentrum Euthanasie is inmiddels alweer zo’n anderhalf jaar
geleden (zo niet langer). Daaraan vooraf zijn denk ik zo’n jaar of twee vooraf gegaan van wikken en
wegen na de eerste gedachten in die richting. Dat ik ooit een aanmelding zou doen, is niet iets wat ik
ooit achter mezelf had gezocht. Laat staan dat mijn omgeving dat van mij zou hebben verwacht. De
reden was dat ik namelijk nooit een depressie heb gekend en tot op heden nog steeds niet ken. Op
een of andere manier was dat in mijn hoofd toch wel een vereiste. Op het moment dat ik hier voor
het eerst over nadacht schrok ik er dan ook echt van. Het sloeg voor mezelf echt in als een bom.
Het was ook echt niet zo dat ik op dat moment geen plezier meer in het leven ervoer. Zeker wel en
dat heb ik nog steeds. Het is in mijn geval ook niet zo dat er overal toch een soort zware deken
overheen ligt. Wat het wel maakte is een gevoel dat moeilijk te omschrijven is als je het niet kent.
Wat ik met name merkte was dat ik absoluut niet het leven leidde wat ik graag wilde leiden.
Daarnaast merkte ik ook dat de eeuwige veerkracht die ik altijd leek en dacht te hebben misschien
toch niet zo eeuwig was als gedacht en gehoopt en dat ik dus niet zoveel energie meer had om een
nieuwe behandeling te starten om te kijken of dat dan misschien wel tot verbetering zou leiden. Ik
had daarvoor al bijna vijftien jaar Ggz erop zitten en was het eerlijk gezegd ook wel gewoon zat. Dat
klinkt heel puberaal en zo was het misschien ook, ondanks dat ik de puberteit door alle
problematiek die er ook toen al speelde, totaal heb overgeslagen. Ik was mijn geduld ook echt een
beetje kwijtgeraakt. Ik had gewoon geen zin in een (langdurige) behandeling waarvan het maar de
vraag zou zijn of deze dan wel aan zou slaan. Ik was wel klaar met aan mezelf moeten werken voor
beter. Ik wilde eigenlijk gewoon graag bij de finish zijn en de hele weg overslaan. Ik weet ook wel
dat het niet zo werkt, maar zo wílde ik het desondanks inmiddels wel. Na de gedachte aan
euthanasie heb ik deze denk ik anderhalf jaar steeds onderdrukt als hij op kwam zetten.
Echter, na die anderhalf jaar lukte dat me simpelweg niet meer. Ik heb er toen een half jaar tot een jaar zelf mee geworsteld tot ik me uiteindelijk aanmeldde bij de EE. Niet omdat ik er al helemaal uit was,
maar omdat ik merkte dat ik hier niet in mijn eentje uit kwam. Een paar maanden voor mijn
aanmelding was ik begonnen met een nieuwe behandeling. Daarvoor had ik behandeling een tijdje
losgelaten. Deels omdat ik er zelf dus geen zin meer in had maar deels ook omdat ik nergens
terecht kon aangezien mijn diagnoses elkaar bijten. Wat ik daarmee bedoel is dat ik niet behandeld
wordt voor het één vanwege het ander en vice versa. Toen een behandelaar zo dapper was om dit
heen en weer te doorbreken en toch met mij aan de slag ging, merkte ik hoe stroef behandeling
verliep. Het werd me duidelijk dat ik een lange adem moest hebben alvorens het beter zou gaan en
het effect zou hebben.
Tot op heden heb ik geen gesprek gehad bij de EE en is me alleen via een
brief meegedeeld dat zij nog een optie zagen. Een optie waar ik bij de betreffende instelling
inmiddels voor ben afgewezen. Ondertussen probeer ik behandeling een eerlijke kans te geven
maar de behandeling vraagt veel. Om het een kans te geven heb ik het traject voor mezelf in mijn
hoofd tijdelijk bevroren. Echter, de laatste paar weken heeft mijn moeder voor het eerst zelf een
aantal keer aangehaald of ik het traject niet weer op zou willen pakken. Niet om me een richting op
te duwen maar met name omdat ze ziet dat ik eigenlijk geen menswaardig bestaan meer leidt. Dit
was weer zo’n schrikmoment. Immers, als een moeder maar zeker míjn moeder deze vraag stelt,
zegt dat heel veel. Het vraagt moed en lef van haar omdat er misschien wel een antwoord zou
volgen wat voor haar het moeilijkste antwoord zou zijn dat ze ooit zou moeten horen in haar
moederschap. Zij staat van alles en iedereen het dichtst bij mij en vindt het regelmatig niet meer om
aan te zien hoe hard ik moet vechten. Dat ze dan op het punt komt om die vraag te durven stellen
vraagt van een moeder om al haar eigen emoties aan de kant te zetten ten behoeve van je kind. Een teken van onvoorwaardelijke liefde. Ik vind het pijnlijk dat ze door mijn strijd ook met zichzelf in strijd is. Maar misschien wel nog meer omdat ik het antwoord nog niet kan geven.
Eigenlijk ben ik zo druk met overleven van het leven dat ik helemaal geen tijd heb om over dergelijke vragen te kunnen nadenken terwijl ik onderhuids wel voel dat dat nodig is. Hier in mijn eentje over nadenken is ook heel beangstigend want misschien ben ik net als mijn moeder net zo bang voor het antwoord.