Mensen met een persisterende doodswens stuiten vaak op onbegrip wanneer ze hun euthanasiewens willen bespreken. Ze hebben vaak het gevoel niet gehoord te worden omdat hun behandelaar het gesprek niet aan wil of kan gaan. Of omdat men van mening is dat er verder behandeld moet worden terwijl er voor de persoon zelf geen toekomstperspectief meer is en het lijden ondraaglijk is. Ons bereiken onderstaande uitspraken:
Heb je ook een quote, stuur deze naar info@stichtingkea.nl o.v.v. quote
- Zoraya ter Beek op X: “Vraag en luister. Vraag u af of ik zit te wachten op allerlei tips die ik allang ken. Op verhalen dat u eruit gekomen bent en dat ik het dus (?) ook kan. Of op de mededeling dat Jezus redt. U hoeft het niet te snappen, u hoeft het niet met me eens te zijn, u hoeft er niet achter te staan. Maar oordeel niet. U weet niet waar een ander tegen vecht. Dat is wat ik mee wil geven. Denk daar eens aan, ook als ik er straks niet meer ben.”
- “Wanneer mag IK zeggen dat het genoeg is?”
- “Verwoestend, ondraaglijk en uitzichtloos lijden wordt onderschat. Het is niet goed zichtbaar, niet goed meetbaar. Je wordt vaak niet geloofd dat het even ernstig is als de heftige pijn van een lichamelijke ziekte.”
- “Als mensen van me verwachten dat ik beter ga worden voelt het enkel weer alsof ik daaraan MOET voldoen, terwijl ik niet beter ga worden.”
- “Ik ben gewoon “op”, ik kan/wil niet meer.”
- “Het gaat niet meer, maar ik wil anderen geen trauma geven en op een humane manier gaan.”
- “Mijn psychiater is gewoon toxisch positief. Als ik een keer lach of boodschappen doe dan gaat het volgens hem al veel beter met mij. Ik voel me niet gezien of gehoord.”
- “Je leeftijd zegt niets over wel of niet uitzichtloos lijden.”
- “Ik sleep me door elke dag heen, het lange wachten drijft me tot wanhoop.”
- “Als iemand kanker heeft, zeggen mensen ‘Ja maar dat is ècht ziek’. Als je psychisch niet meer kunt moet je steeds weer door en weer opnieuw een behandeling aangaan die eerder ook niet hielp.”
- “Ik weet dat ik niet meer beter wordt maar moet steeds weer een nieuwe behandeling aangaan. ‘Been there, done that’. Afvinken en weer iets erbij op mijn cv, dan keurt het EE me hoop ik wel goed straks. Ik wacht al meer dan twee jaar en ben zo bang dat ze toch weer iets vinden wat ik dan ook nog moet doen. Of dat ik gewoon afgewezen word, nou dan moet ik het zelf doen.”
- “Steeds maar weer opnieuw behandelingen en steeds weer overal weggestuurd omdat ik te complex was, te suïcidaal.”
- “Aan de buitenkant lijkt het minder erg, van binnen ga ik kapot. Maar dat wil niemand zien.”
- KJP tijdens consult: “Dit is 18+-problematiek, daar hoef ik gelukkig niks mee.”
- Specialistisch verpleegkundige: “Maar je kunt wat betekenen voor anderen. We zijn samen op de wereld” Ik: “Maar dat wil ik dus niet meer, ik wil niet meer leven voor anderen.”
- Specialistisch verpleegkundige: “Het zit allemaal in je hoofd door die telefoon en sociale media. Als je dat niet meer volgt zul je niet meer lijden en heb je minder angsten.”
- Huisarts: Waarom zou je nu meteen van het ergste uitgaan? Zou je niet eens mindfulness of Yogaproberen? (Ik zit al meer dan 15 jaar aan anti-depressiva)